Калядна-навагодняе
Нібы зіма! Нібы ўсё, што магло ўцячы ад лютых халадоў у цёплыя краіны, — паўцякала… Дык не! Дзіўны гук разносіцца ў паветры высока над табою, такі дзіўны, што мімаволі адрываеш вочы ад зямлі, глядзіш угару — а там васьмёрка лебядзей, акуратненька злажыўшыся ў адмысловы рухомы трохкутнік, бадзёра махае крыламі, кудысьці накіроўваецца: ці не незамёрзлы кавалак вады шукае?
(замест першага тоста і традыцыйнага падарунка чытачам пад віртуальную ёлачку)
Нібы зіма!
Нібы ўсё, што магло ўцячы ад лютых халадоў у цёплыя краіны, — паўцякала…
Дык не!
Дзіўны гук разносіцца ў паветры высока над табою, такі дзіўны, што мімаволі адрываеш вочы ад зямлі, глядзіш угару — а там васьмёрка лебядзей, акуратненька злажыўшыся ў адмысловы рухомы трохкутнік, бадзёра махае крыламі, кудысьці накіроўваецца: ці не незамёрзлы кавалак вады шукае?
Так яны пралётваюць туды-сюды над табою разы з тры ўдзень, пакуль нарэшце не знойдуць сабе прыстанішча.
У лесе пад дрэвамі стаяць неверагоднымі казачнымі гномікамі розныя жоўтыя і ліловыя грыбы, яны і да снегу стаялі, і пад снегам, і цяпер, калі снег растаў, таксама стаяць. Ніхто іх, на жаль, не збірае, нікому яны непатрэбныя…
Святаяннік, больш вядомы як зверабой, у чарговы раз выпусціў малюпасенькія зялёныя лісцікі. Сунічнік, нібы бягун на нізкім старце, толькі і чакае сігналу, каб страпянуцца, ірвануць угару, выпусціць парасткі і зацвісці ўсім на зайздрасць!
Увогуле, уся флора ўспрыняла гэтыя два тыдні з нечым снегу і марозу як нешта нерэальнае, часовае, нетрывалае.
Іншая справа — фаўна!
Калі прыйшлі маразы, то людзі з сумленнем папалохаліся, папрыязджалі на вёскі і пазабіралі сваіх старых бацькоў і сваякоў у горад. Праўда, месца ў кватэрах для вясковых катоў і сабак, якія пры бацьках і сваяках жылі-былі, не знайшлося! То каты і сабакі, пакруціўшыся каля пустых гаспадарскіх ганкаў пару дзён, пагаладаўшы, навучыліся сабе самі радзіць. Каты пачалі начаваць па хлявах і снедаць з суседскімі курамі, а сабакі падаліся ў поле і палююць на хворых зайцоў ці на мышэй — добра бо зямля адтаяла і знайсці мышынае гняздо цяпер многа лягчэй! Як, здарыцца, зіма будзе немарозная, то істнее верагоднасць, што жывёлы і гаспадары ўбачаць адзін аднаго напачатку наступнага года!
А што тычыцца дзікае лясное фаўны, то там складанасці трохі іншыя!
Выхавацелі ў дзіцячых садках распавядаюць сваім падапечным пра яе зусім неверагодныя рэчы — пра масавае будаўніцтва хатак з труску-пяску і труску-сняжку, пра перадзел уласнасці, і далейшыя, з будаўніцтвам звязаныя праблемы…
Бадзяжным катам і сабакам з гарадскою прапіскаю жывецца шмат лягчэй. Заўсёды нейкая добрая душа паставіць пад морду пластыкавую талерку з велізарным кавалкам салакі ці ліверкаю. У падвале хоць заядаюць блохі, затое цёпла!
Катам і сабакам вясковым ніхто такіх прывілеяў не прапануе, і падвалаў з блохамі ў іх няма. Яны мужна абараняюцца ад штодзённых нягодаў уласнымі сіламі, уласным спрытам і ўменнем!
Заўсёды на вёсцы мелася цяжэй, чым у горадзе!
Рыбакі пачалі шукаць раптоўнае смерці на тонкім лёдзе рэчак і вазёраў, ужо чалавек з дзевяць развіталася з жыццём. I нават афіцыйная забарона надрукаваная ў газетах, а яны паціху сядуць у дызель-цягнік з ранку, пахаваюць свае палкі і лескі з кручкамі ды паплаўкамі па паліцах, па кутках і едуць насустрач наканаванаму Лёсу…
Ці то такая ўжо жонка злосная, ці то ў хаце не сядзіцца, ці па тэлебачанню няма чаго глядзець? Таму заўсёды з павагаю пазіраеш на гэтых адважных і адданых справе людзей у адмысловай вопратцы, якія не ведаюць самі, колькі яшчэ хвілінаў ім засталося жыць на свеце…
Нібы зіма…
Нібы год стары сыйдзе за пару тыдняў, пакінуўшы прыемныя і не вельмі ўспаміны. А можа, і нічога не пакіне — занадта ён падобны быў да сваіх папярэднікаў і сам па сабе так сабе быў: лета было як лета, восень як восень, а заробкі маглі быць лепшымі…
Што па ім застанецца?
Нічога, апрача надзеі, што наступны 2017 зробіцца крышку лепшым, крышку грашовейшым, што большасць тых, хто мае працу, не пойдзе з торбамі, а вясна і лета будуць з дожджычкам, восень — з ураджаем, каты і сабакі — з гаспадарамі, дзяўчаты — з багатымі жаніхамі, дзеці — з бацькамі, а краіна — з грамадзянамі!
За гэта і вып’ем першую чарку!