Тамара Мазур
Параўнанне
Адвечны покліч дзёрзкай волі…
Хто ад яе пітва п’янеў,
Магчыма, ён яшчэ ніколі
Спакою простага не меў.
Гуляй, душа!.. Ды толькі заўтра,
Як з плеч спадзе памяты плед,
Зайздросціць станеш рабству Майстра,
Што за сабой пакінуў след.
Каралева
Бог ці д’ябал твой свет разрывае,
Бог ці д’ябал?.. А ты паміж іх
Непрыкаяна маскі ствараеш
Для бязлікіх прыдворных сваіх.
Што на ролю жрацоў прэтэндуюць.
Там, дзе стомленасць хіліць цябе
Незнарок на забаўнасць пустую,
Каб няўзнак не паддацца журбе.
Нерашучаму — твар Казановы,
Ганарліўцу — пакорлівы лік…
І тым часам няўзважаным словам
У Хрыста забіваеш свой цвік.
Полымя кахання
Ах, як полымя шугала,
Бы нявіннае зусім.
Сэрца з полымя дастала,
Перапоўненае Ім.
І на волю адпусціла —
Хай шукае свет мірскі,
Хай жа будзе людзям мілым
З лёгкай Божае рукі.
Памацнее без спакусы
І кахання ланцугоў.
Ды, напэўна, згаснуць мусіць…
Бо без полымя Яго.
Ісціна
Шукаю, шукаю ісціну,
Як бохан надзённы свой.
Сцяжынка аерам выслана,
Пячэцца ж, як крапівой.
Ды ліхачка з ёю, з праўдаю —
Жывуць жа і без яе!
І з гордасцю, і з пагардаю
Пад ногі гляджу свае.
Вось месячык ясны выглянуў
З-за чорных груваздскіх хмар.
Шукаю, шукаю ісціну –
І ў тым мой зямны цяжар.
За цябе
За цябе, як за саломінку,
Учапілася нікчэмна,
Ды ішла па кладцы тоненькай…
Аказалася — дарэмна.
Да цябе, нібы да волата,
Прытулілася нясмела.
Нехта мне працягваў золата,
Я ж вачэй тваіх хацела.
Александр Слащёв
Сумасшедшее
Парк. Беседка, где умную книгу
ветер просто захлопнул.
Зажглась вдруг звезда.
Ей ответили города окна.
И почудилось: «Да».
Да! Мы были вдвоём. И не вспомнить начала.
Взгляд тех глаз, как у рыси, сужался слепя.
Твоё платье шептало, шептало, шептало…
Мои руки ваяли и пели Тебя.
Я не знаю зачем, мои губы так помнят
эту жадность твоих губ, решивших сокрыть
от меня целый мир, все желания, кроме:
жажды чёрной, бесстыдной, безудержной — пить!
Пить и пить забытьё, безрассудно и слепо,
будто «завтра» не будет и нету «вчера»,
чтоб сливались сердца, поднимаясь на небо,
и в висках колотилось: «Пора».
Жизнь хлестала из нас, как поток водопада.
Пухли, трескались ягоды алчущих ртов.
Ничего не решал этот выдох: «Не надо»,
ничего не решал. Ничего.
Имя
Ночь
сыпет ворохом
листья
Луны
в комнату,
поверх холодной кровати…
Имени Твоему в ожиданье весны –
плакать!
Стираться из памяти,
мёрзнуть
и тлеть,
спать среди мусора в фотоальбоме…
Но Имени Твоему не умереть
в доме!
Разве что вместе со мною…
потом…
когда оборвутся, как плёнка,
рассветы…
Это ведь в Имени плачут Твоём –
дети,
тобой не рождённые…
( нами с тобой!!!)
Над белым листом
поседею…
осунусь…
Но Имя Твоё всё время сквозь строй
тащит в ушедшую юность.
Оно будто ставит
на будущем крест,
оно разлучает
с другими…
Имя Твоё без фамилии, без
возраста — просто имя…
Алена Ясэк
***
Вераснёвай вуліцы падолы,
Як вясною кветкі сабяру,
І дарогай роўнаю паволі
Да аблокаў белых паплыву.
Там сустрэну Божых я анёлаў.
Іх задача нас дабру вучыць,
І таму малюся да набёсаў,
Каб святую не парушыць ніць.
Мост вясёлкі, можа, мне паможа
Пераскочыць з восеньскай пары
На палеткі жыта маладога,
Да разораў гэтай збажыны.
Не здабыўшы праведнага хлеба
І згубіўшы душ сваіх святло,
Не ўзыходзяць грэшнікі на неба,
На зямлі пакінуўшы жыццё.
Паэзія дваіх
Паэзія — у вобразным санеце,
У тонкім звонка-вытанчаным цвеце,
Падобная загадкавай шыпшыне,
Ад хлопца падабалася дзяўчыне.
Кусты шыпшыны з часам разрасліся,
І хлопец той з дзяўчынаю сышліся.
Паэзію пасля яна пісала
Каханаму, якога жонкай стала.