Пра сумленнае старое і незразумелае новае

Быўшы калісьці ў Францыі, у месце Лімож, заўважыў я на кухні ў маёй гаспадыні вельмі сталую векам пральную машыну маркі «Філіпс». Выглядала яна сапраўды дастаткова старасвецка і экзатычна ў кампаніі навачэсных, элегантных сваіх сясцёр па прафесіі: посудамыйкі, электрапліты ды тостэра. Але на маё пытанне, чаму яна не выкіне гэтую завалу і не купіць нешта навейшае, гаспадыня, пані Даніэль Карранс, абсалютна лагічны дала адказ: «А нашто яе выкідаць? Яна нармальна працуе!».

Быўшы калісьці ў Францыі, у месце Лімож, заўважыў я на кухні ў маёй гаспадыні вельмі сталую векам пральную машыну маркі «Філіпс». Выглядала яна сапраўды дастаткова старасвецка і экзатычна ў кампаніі навачэсных, элегантных сваіх сясцёр па прафесіі: посудамыйкі, электрапліты ды тостэра. Але на маё пытанне, чаму яна не выкіне гэтую завалу і не купіць нешта навейшае, гаспадыня, пані Даніэль Карранс, абсалютна лагічны дала адказ: «А нашто яе выкідаць? Яна нармальна працуе!».

У гэтым-та ўся і справа: галандцы ў Эйндховене ў сямідзесятыя гады сабралі ўласнымі майстравымі рукамі такое надзейнае цуда, якое мала таго што абслугоўвала сям’ю з чатырох чалавек, працуючы не меней як раз на тыдзень, дык яшчэ і адрознівалася рэдкай надзейнасцю і даўгалеццем!

То чаму з яе не карыстаць? Хай яна есць трохі болей электраэнергіі і зужывае больш вады, але яна працаздольная! Не выпраўляць жа яе на вуліцу, як гэта цяпер робяць усюды кіраўнікі прадпрыемстваў са шматлікімі пенсіянерамі, тлумачачы ім такі рэзкі паварот жыцця аптымізацыяй, дыскваліфікацыяй, калектывізацыяй і іншымі «-цыямі».

Крыўдзяцца пенсіянеры страшэнна, адзін з маіх знаёмых усю дарогу распавядаў мне ў аўтобусе, што там у іх на працы робіцца, і як гэта цяжка перажыць.

І нікуды не пабяжыш скардзіцца, бо так зараз усюды — спрабуюць выкінуць старое і замяніць яго нібы маладзейшым, прыгажэйшым ды лепшым…

Ой, не ведаю, не ведаю, ці атрымаецца з гэтага які-небудзь толк?

Вось гадзіннік наш на вежы касцёла Францішка Ксаверыя мае такую ўжо доўгую і заблытаную гісторыю, што хоць доктарскую дысертацыю па ім абараняй — ці то з сямнаццатага ён стагоддзя, ці то з васемнаццатага. І тых ён перажыў, і гэтых ён перажыў, і гэтых, а колькіх яшчэ перажыве…

 То на Ратушы гарадской час адлічваў, то на касцельную вежу перабіраўся, то маўчаў, хадзіў, а не выбіваў гадзіны, бо нібыта гэта перашкаджала аўтамабільнаму руху і нэрвам грамадзянаў, то нарэшце загаварыў у поўны голас!

І ўжо не накручваюць яго, каб спраўна йшоў і не спыняўся, вялікаю жалезнаю ручкаю, толькі электрычнасцю, а ён працуе, стараецца, прыгожа звоніць, і ніякаму пробашчу ў галаву не прыходзіць выкінуць яго на сметнік ці здаць у будку з надпісам  «Приём вторсырья», а ўзамен паставіць нешта навамоднае, кітайскае ды бліскучае!

Пару год таму ў нас у горадзе на чыгуначным вакзале павесілі колькісь там такіх новамодных, невядома дзе і кім склёпаных большых і меншых гадзіннікаў з вялікімі цыферблатамі. Колькі памятаю, вечна яны стаялі папсаваныя, потым ішлі, потым зноў стаялі, потым ізноў ішлі. Але сёння я заўважыў, што ляснуўся самы вялікі гадзіннік, што стаіць на вежы чыгуначнага вакзала — у поўдзень паказваў палову дзевятага!

А на выгляд пра яго нічога дрэннага не скажаш — прыгожы такі, дорага, мабыць, чыгунцы абыйшоўся! А ўжо як ім усе прыезджыя захапляюцца, як фатаграфуюць і потым выстаўляюць у розных інтэрнэтных папулярных месцах.

Ён вельмі рамантычна выглядае, асабліва ўвечары, вельмі сабе рознакаляровы, вясёлы, нібы Ніягарскі вадапад!

Не было б яму цаны, каб яшчэ сумленна адлічваў гадзіны і хвіліны, як яго старэйшы і працавіцейшы брат на вежы Фарнага касцёла.