Пра Рымскіх Папаў і Чырвоную Армію

Амаль што кожны новаабраны Рымскі Папа, які ўзыходзіў на прастол Сьвятога Пятра ў Рыме, заўсёды праводзіў большыя ці меншыя зьмены, накіраваныя на ўдасканаленне функцыянавання каталіцкай царквы!

«Только что созданные воинские подразделения Советской России получили боевое крещение в боях с германскими войсками»

«День в истории. Справочник, 2001 г.»

 

Амаль што кожны новаабраны Рымскі Папа, які ўзыходзіў на прастол Сьвятога Пятра ў Рыме, заўсёды праводзіў большыя ці меншыя зьмены, накіраваныя на ўдасканаленне функцыянавання каталіцкай царквы!

А некаторыя Папы ўвогуле засталіся ў сусьветнай гісторыі сьмелымі ды рашучымі рэфарматарамі — той самы Рыгор XIII, які ўвёў новы каляндар замест старажытнага юліянскага, ці Павал VI, рэарганізатар Рымскай Курыі, ці Ян Павел II, падарожнік і прапаведнік, ці цяперашні Францыск…

Але больш за ўсё мне падабаюцца Папы, каторыя бэззваротна і бэзкампрамісна вычышчалі касцёльныя сьвятцы, выкідаючы адтуль неймаверную колькасць усялякіх сумнеўных ды міфічных сьвятых, якія туды трапілі незразумела калі і незразумела за якія заслугі.

Бо там займалі месцы як рэальныя фізічныя асобы, так і легендарныя персідскія ці сірыйскія каралевічы, ці афрыканскія вялікамучанікі і вялікамучаніцы, і ўвогуле асобы, перамяніўшыя міфічную старажытнагрэцкую ці старажытнарымскую прапіску на раннехрысціянскую і катакомбную.

Карацей, з гэтымі казачнымі персанажамі разбіраліся дастаткова аргументавана і прафесійна, пасля чаго сьвятцы рабіліся вальнейшымі, дыхалася лягчэй і прастарней, як ксяндзам і біскупам, так і пастве…

«Вялікі магучы Савецкі Саюз» пакінуў у спадчыну нованароджаным нацыянальным рэспублікам несканчаемую колькасць усялякіх сьвятаў, як агульных, так і вузкаспецыялістычных, таму мы штогод купаемся ў фантанах, ходзім у шапках з зялёным верхам у раёне плошчы Перамогі, бегаем за кветкамі і шампанскім, ці ўспамінаем раз на год з дзяцінства помныя радкі:

Над Кремлёвскою стеной

Самолётов звенья,

Слава армии родной

В день её рожденья.

…пасьля чаго афіцыйна абсалютна на працы выпіваем ды закусваем…

Сьвята 23 лютага мне прыпамінае якраз таго міфічнага сьвятога сірыйскага каралевіча, каторы нібы быў, а нібы ня быў… Гісторыкі даўно разабраліся з гэтаю датаю, ніхто там у гэты дзень нікога не перамог, немцы наступалі, матросы пакінулі пазіцыі і паўцякалі, разгневаны Ленін нешта там пра гэта не ў вельмі добрым тоне напісаў, але Нарва і Пскоў неяк так заселі ў нашых галовах, што іх адтуль калом добрым не выжанеш.

Успомніце, як пачынаўся дваццаць трэцяга лютага кожны высокатрыбунны афіцыйны даклад: «В этот день героические части Красной Армии под Нарвой и Псковом…»

…і гэтак далей…

Дык быў сьвяты?

Ці не было яго?

Але ж шкада даты: як жа, дзяўчаты і жанчыны на рабоце скідваюцца грашыма, накрываюць сталы, ставяць вінегрэты і салаты, мужчыны сядзяць паны-панамі, гарэлка ідзе як вада, а ўспамінаў колькі пра мінулыя часы, пра службу ў войску, пра подзвігі вялікія і малыя, і ані слова пра Нарву ды Пскоў…

Народ вельмі мудра з гэтым сьвятам паступіў — ён яго абытавіў, ачалавечыў, ачысціў ад афіцыйнага шалупіння і славаблудства і зрабіў сваім.

Я думаю, такім яно і застанецца, свойскім, мужчынскім, можна нават сказаць СКРЭПАНОСНЫМ.

Але мала хто ведае, што ў гэты ж дзень, 23 лютага, нарадзіліся Георг Фрыдрых Гендэль і Патрыярх Алексій II, і было створана ваенізаванае фармаванне пад назваю БКА, але гэта зусім іншая тэма.

Як і заўсёды было ў такі дзень — слава мужным абаронцам Айчыны!

Абавязкова стоячы!

І абавязкова да дна!