Шкада суседзяў…
Украіна і тое, што ў ёй і з ёй робіцца, падзяліла нашае грамадства. Адныя на лавачках пад шматпавярхоўкамі патэтычна сцвярджаюць: «Януковіч продал Украіну!» Другія плююцца і, праклінаючы жыдабендэраўцаў, масонаў і сіяністаў, захапляюцца Пуціным, праракуючы: «Вот встанет Расія с кален, і тагда...», а далей нічога толкам не могуць сказаць...
Украіна і тое, што ў ёй і з ёй робіцца, падзяліла нашае грамадства. Адныя на лавачках пад шматпавярхоўкамі патэтычна сцвярджаюць:
«Януковіч продал Украіну!» Другія плююцца і, праклінаючы жыдабендэраўцаў, масонаў і сіяністаў, захапляюцца Пуціным, праракуючы: «Вот встанет Расія с кален, і тагда…», а далей нічога толкам не могуць сказаць…
Ёсць, праўда, яшчэ трэція і чацьвёртыя, і нават пятыя, але пазіцыі іхнія настолькі нецікавыя і малаакрэсленыя, што Бог з імі!
Я успамінаю два класічныя эпізоды, удзельнікам якіх я быў і якія найбольш поўна Украіну мінулую характэрызавалі…
Першы — у горадзе Судаку. Ля брамы гарадскога рынку стаіць валютчык з поўнымі пальцамі рознакаляровай грашовай масы. Прычальвае да тратуара міліцэйская «Волга», з яе выплывае неверагодна вялікіх памераў сапраўдны ўкраінскі палкоўнік, падыходзіць да валютчыка…
аддае яму чэсць…
і суне руку першым.
Другі — недзе за Ўманню. Наш аўтамабільчык радасна спыняе (мы захутка ехалі) іншы палкоўнік міліцыі, бярэ правы майго сябра Валенціна і пачынае з ім у адкрытую гандлявацца: колькі той можа прапанаваць «у лапу».
Валік стартуе са сціплых дваццаці грыўнаў.
Палкоўнік страшэнна абражаны: «Валенцін Іванавіч, ну як вы мэні можаце прапанаваты Ўсяго дваццаць грывен, гэта ж не грошы, а сьміх…»
Нам, якія прыяжджалі на Ўкраіну ў адпачынак раз на год, такія рэчы падаваліся незвычайна вясёлымі і экзатычнымі, часткаю мясцовага каларыту, спектаклем у музычна-драматычным тэатры, а большасць простых, тут народжаных людзей у гэтай экзотыцы і каларыце штодзённа жылі і выжывалі.
Відаць, паціху-патроху асноўнай масе грамадзянаў так выжываць збрыдла — таму на даляглядзе з’явіўся даўгачаканы Юшчанка, потым сабраўся неўгамонны Майдан, а што сталася далей — усе мы ведаем…
Нашыя суседзі, зацятыя, шумнаватыя, паступова робяцца Народам, працэс пачаўся, хай бы толькі шлях ад Племені да Народу як найменей чырванеў і крывавіўся…
А сённяшні іхні дзень вельмі ж падобны на нейкі дзень у Сярэднявеччы: ваююць з сэпаратыстамі рэгулярныя дзяржаўныя войскі, ваюе паспалітае рушэнне, ваююць паміж сабой узброеныя атрады буйной магнатэрыі, замежныя наёмнікі, рускія ды нярускія, ваююць усе, хто хоча, у каго ў гародчыку пад вакном закапаная была сякая-такая зброя, не бракуе і тых, хто не грэбае з рукі нябожчыка зняць дарагі гадзіннік…
Ваююць паміж сабою тэлевізійныя каналы, газеты і часопісы.
І усе адзінагалосна сцвярджаюць, што змагаюцца ў імя шчасьця працоўных людзей, у імя высакароднай ідэі!
Сцвярджаць на словах можна ўсё!
Іншая справа, што не словамі ваююць на вайне, а кулямі і снарадамі, і ад куль і снарадаў штодзённа гінуць людзі…
Мне гэты жыццярадасны медыяльны пафас кшталту «хлопчыка, прыбітага да дошкі аб’яваў» ці «тубыльцы з ганьбаю ўцяклі ад нашай гераічнай газавай атакі» не падабаецца.
Мне хочацца, каб непатрэбнае праліццё крыві скончылася як найхутчэй-дрэнны мір лепшы за самую шыкоўную сварку.
Гісторыя кожнаму славянскаму брату і сястры раздасць па завушніцы, і згубленыя рэчы верне, і парушанае паставіць на свае месцы: і Крым, і Данецк, і Луганск…
І мы гэтаму будзем сведкамі, вось паглянеце!